Boże! Już nie wiem, już zapominam,
Że byłeś również Żywym Człowiekiem,
I że Twa miłość przez Twego Syna
Na dramat w raju stała się lekiem.

Boże! Już nie wiem, już zapominam,
Czego najbardziej pragnie ma dusza,
Moja niewinność i moja wina,
Niewdzięczna przepaść do pytań zmusza,

Ref:

Co znaczy, kiedy mówię, że ufam?…
Czy jestem wstanie oddać się cały,
Gdy moje serce Nieba posłucha,
W imię Chrystusa dla Jego chwały?
Odpowiedź jeśli płynie z daleka,
I tak jest bliżej niż ja dla siebie!
W mym sanktuarium od zawsze czeka
Ta chwila w której usłyszę Ciebie!

Z ogromną siłą niemal codziennie,
Z herosem pytań stale się mierzę,
I pytam siebie, pytam niezmiennie:
Co znaczy, kiedy mówię, że wierzę?

Dla mnie, dla świata, dla moich bliskich?
Że regularnie zmawiam pacierze,
Gdy klęczę, siedzę, stoję lub leżę?
Bardziej za siebie niż ludzi wszystkich…

Ref:

Co znaczy, kiedy mówię, że ufam?…
Czy jestem wstanie oddać się cały,
Gdy moje serce Nieba posłucha,
W imię Chrystusa dla Jego chwały?
Odpowiedź jeśli płynie z daleka,
I tak jest bliżej niż ja dla siebie!
W mym sanktuarium od zawsze czeka
Ta chwila w której usłyszę Ciebie!